Hoi reünisten,

Aangespoord door jullie, ben ik ook in gedachten teruggegaan naar ‘76/’77. Dankzij hetgeen jullie erover vertellen, komt het ook weer bij wij boven. Zoals de gevleugelde opmerking van (? “paard staat wagen voor”. En de pogingen van Jacques Schreurs, onze klasseleraar, om met ons als bijna-volwassen mensen iets te bespreken…Ik heb ook dat filmpje bekeken, via de link die Maurits stuurde, over het optreden van de Sixpistols in het Mafcentrum. Eindelijk begrijp ik nu dat gegons rechts achter in de klas nu zijn! Van Peter, Hans, Maurits… Daar vielen met vuur en vlam de namen van de ‘Sexpistols’ en het ‘Mafcentrum’, vooral voor en na de weekends. Ik had daar toen helemaal niets mee. Evenmin met Mick Jagger, de grote favoriet van Maurits…(ik heb hem daar nu niet meer over gehoord). Wat verder bij mij boven komt, nu ik in gedachten terug ga, is dat ik een overijverige leerling was! Mijn agenda bijvoorbeeld. Daarin hield ik met potloodkleurtjes bij hoe het met mijn huiswerk en mijn proefwerken stond (pfff.). Ook hield ik een lijst bij van de wensen van iedere docent. Dus Halferkamps zag ons graag zus, Van Dinther graag zo, en dat van iedere docent. Op een dag – tijdens een vrij uur in de grote kantine- kreeg Peter mijn schoolagenda in de gaten. Die viel inderdaad op want ik had een grote, absoluut suffe sticker op de voorkant van Fleurop geplakt: een oma die een bos bloemen krijgt met daaronder de (nog suffere) tekst: ‘Bloemen houden van mensen!’ Peter slaagde erin de hand te leggen op mijn agenda en trok daar toen triomfantelijk de aandacht mee. Ik kon niets doen en moest zelfs lijdelijk toezien hoe Peter in mijn agenda snuffelde. Totdat hij, ik kon het niet verhinderen, die ‘verlanglijst’ van onze leraren tegenkwam en daaruit hardop ging voorlezen!

Een andere keer had ik – weer overijverig - een hele vrije woensdagmiddag zitten broeden op een limmerick, huiswerk van Jos Hermans. Kenmerk van een limmerick was dat deze ironisch was. De volgende dag bleek dat maar een enkeling een limmerick had verzonnen en toen ik dus, bijna als enige, de mijne kon voorlezen, was ik trots als een pauw en verwachte ik gelach. Maar in plaats daarvan werd ik weggehoond omdat ik me zo had uitgesloofd! Die limmerick ging zo: ‘Twee krokodillen en twee uilen wilden eens van partner ruilen. Maar oh, wat een pech: de uilen vlogen weg. De krokodillen moeten er nog om huilen.’

Een andere keer gebeurde hetzelfde. Maar dat moet klas 1a zijn geweest want het was met tekenen: we hadden van mijnheer Van der Velden de opdracht gekregen een zelfportret te tekenen: gewoon in de spiegel kijken en jezelf tekenen. Ik deed enorm mijn best om dat te doen, en was heel trots op het resultaat. Maar het oordeel van de klas was vernietigend. Het was Walter die naar mijn portret wees en hardop zei, tot de rest van de klas: “En Pascale, die heeft zichzelf getekend zoals ze denkt dat ze is!’ Tja. Dat was vroeger. Dacht ik. Want even later aan tafel vertel ik dat ik een blog heb geschreven voor mijn klasgenoten van toen, en dat ik daarin ophaal wat een uitslover ik toen was. ‘Oh’, is de reactie, vergezeld van een begripvolle blik: ‘dus daar was je zo druk mee!’ Die woorden dringen langzaam tot mij door. Dan valt de franc… Helaas, ik geef het toe: ik ben nog niets veranderd:-)

Pascale